اوتیسم چیست: علائم، تشخیص، درمان، دلایل، انواع / اوتیسم در کودکان و در بزرگسالی

اوتیسم چیست: علائم، تشخیص، درمان، دلایل اصلی، انواع / اوتیسم در کودکان و در بزرگسالی / بیماری اوتیسم شدید و خفیف / طیف اوتیسم / شبه اوتیسم / عمر کودکان اوتیسم

اوتیسم : در این مقاله از بخش بیماری های اعصاب در وبسایت نایریکا به اوتیسم, بیماری اوتیسم چیست, انواع اوتیسم, اوتیسم در کودکان, علائم اوتیسم, تشخیص اوتیسم, درمان اوتیسم, اوتیسم در بزرگسالی, دلایل اصلی اوتیسم, اوتیسم شدید, اوتیسم خفیف, طیف اوتیسم چیست, شبه اوتیسم چیست, عمر کودکان اوتیسم, بیماری اوتیسم+عکس می پردازیم.

با ما همراه باشید.

اگر درباره این مقاله اطلاعات مفید یا تجربه ای دارید در بخش نظرات به اشتراک بگذارید.

اوتیسم, بیماری اوتیسم چیست, انواع اوتیسم, اوتیسم در کودکان, علائم اوتیسم, تشخیص اوتیسم, درمان اوتیسم, اوتیسم در بزرگسالی, دلایل اصلی اوتیسم, اوتیسم شدید, اوتیسم خفیف, طیف اوتیسم چیست, شبه اوتیسم چیست, عمر کودکان اوتیسم, بیماری اوتیسم+عکس

برای دسترسی سریع به محتوای متن از لینکهای زیر استفاده کنید:

• بیماری اوتیسم چیست
• انواع اوتیسم
• اوتیسم در کودکان
• علائم اوتیسم
• تشخیص اوتیسم
• درمان اوتیسم
• اوتیسم در بزرگسالی
• دلایل اصلی اوتیسم
• اوتیسم شدید
• اوتیسم خفیف
• طیف اوتیسم چیست
• شبه اوتیسم چیست
• عمر کودکان اوتیسم

آخرین اخبار مربوط به اوتیسم

توصیه‌هایی به خانواده‌های دارای فرزند اوتیسم در روزهای کرونایی

۱۳۹۹/۱/۱۴

مشاور رئیس بنیاد امور بیماریهای خاص با بیان اینکه مبتلایان به اوتیسم دچار اختلال عدم یکپارچگی حسی هستند و علاقه‌مندند اشیا را در دهانشان بگذارند یا سطوح مختلف را لمس کنند، می‌گوید: از آنجایی که ویروس کرونا از طریق گذاشتن اجسام آلوده در دهان یا لمس اشیای آلوده و تماس دست با چشم، بینی و دهان وارد بدن می‌شود، ممکن است مبتلایان به اوتیسم در مقابل ابتلا به بیماری کرونا آسیب‌پذیرتر از سایر افراد باشند، لذا آنها نیازمند مراقبت بیشتری هستند.

بیماری اوتیسم چیست

اوتیسم یک شرایط پیچیده‌ی عصبی-رفتاری و شامل اختلالاتی در تعاملات اجتماعی و رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتارهای تکراری و سخت است و به دلیل گستردگی علائم بیماری آن را اختلال طیف اوتیسم (ASD) می‌نامند.

این بیماری شامل اختلال در طیف وسیعی از علائم و مهارت‌ها در سطوح مختلف است.

بیماری اوتیسم چیست

این بیماری درجات مختلفی دارد ممکن است تنها یک نقص ساده باشد که زندگی طبیعی بیمار را تا حدودی محدود می‌کند یا ممکن است ناتوانی شدیدی باشد که در آن به مراقبت‌های اساسی نیاز است.

کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات ارتباطی دارند و از درک احساسات یا تفکرات سایرین عاجز هستند؛ بنابراین برای آنها مشکل است که احساسات‌ خود را از طریق کلمات، ژست‌ها، حالات صورت یا لمس کردن بیان کنند.

یک کودک اوتیسمی که حساسیت بالایی دارد، ممکن است در مواجهه با صداها، تماس، بوها یا دیدن مناظری که برای دیگران عادی است، دچار مشکلاتی جدی یا در برخی موارد دردناک باشد.

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است حرکات بدنی تکراری و تقلیدی مانند تاب خوردن، قدم زدن یا دست زدن را انجام دهند و واکنش‌های غیر معمول نسبت به مردم داشته باشند یا به اشیا وابستگی شدید پیدا کنند و در مقابل تغییرات در روال عادی زندگی مقاومت نشان دهند یا رفتارهای پرخاشگرانه داشته باشند و به خودشان آسیب برسانند.

گاهی اوقات ممکن است اصلا متوجه افراد، اشیا یا فعالیت‌های اطراف‌ خود نشوند.

برخی از این کودکان ممکن است دچار تشنج‌های شدید شوند؛ در برخی موارد این تشنج‌ها در دوران بلوغ رخ می‌دهد.

برخی از افراد مبتلا به اوتیسم تا حدودی دچار اختلالات شناختی هستند.

بر خلاف اغلب اختلالات شناختی معمول که با تأخیر در تمامی زمینه‌های رشد شناخته می‌شود، اوتیسمی‌ها گاهی مهارت‌های مختلفی دارند.

این افراد شاید در برقراری ارتباط با سایرین مشکل داشته باشند، اما در زمینه‌های دیگری مانند طراحی، ساخت موسیقی، حل کردن مسائل ریاضی یا حفظ کردن برخی مطالب مهارت بسیار بالایی دارند و در تست‌های هوش غیر کلامی دارای هوش متوسط یا حتی بالایی هستند.

انواع اوتیسم

اختلال درخودماندگی

اختلال درخودماندگی همان چیزی است که با شنیدن کلمه‌ی اوتیسم به ذهن خیلی‌ها خطور می‌کند.

به اختلال در برقراری ارتباطات، تعاملات اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان زیر ٣ سال، اختلال درخودماندگی گفته می‌شود.

انواع اوتیسم

سندرم اسپرگر (Asperger)

کودکان مبتلا به این سندروم مشکل زبانی ندارند و در تست هوش میانگین هوشی بالاتر از متوسط دارند، اما مانند کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل و محدودیت دارند.

اختلال فراگیر رشد (PDD یا اوتیسم آتیپیک)

این اختلال یک دسته‌ی عمومی و فراگیر برای کودکانی است که برخی از رفتارهای اوتیسمی را نشان می‌دهند، اما در سایر دسته‌ها قرار نمی‌گیرند.

اختلال فروپاشی دوران کودکی

کودکان مبتلا به این اختلال حداقل در دو سال اول زندگی رشد نرمالی دارند و پس از آن بخش بزرگی از مهارت‌های ارتباطی خود را از دست می‌دهند.

این اختلال بسیار نادر است و بسیاری از متخصصان بیمار‌ی‌های ذهنی در مورد اینکه آن را یک بیماری در نظر بگیرند، تردید دارند.

اوتیسم در کودکان

۱- کودک مبتلا به اوتیسم اختلال تکلم دارد

از نظر کلامی، کودک مبتلا به اوتیسم دچار تاخیر است.

کودکان به مرور که بزرگ می شوند، درک بیانی بالاتری در مقایسه با قدرت بیان دارند.

یک کودک طبیعی در یک سالگی می تواند تک کلمه ادا کند و در ۱٫۵ سالگی ۳-۲ کلمه را با هم ترکیب می کند اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می کنند.

اوتیسم در کودکان

متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند.

آنها می گویند فرزندم کلام دارد و حتی باهوش است چون در سن پایین می تواند جمله های سنگین و طولانی را بیان کند اما برخی کودکان مبتلا به اوتیسم مثل طوطی کلمات و جمله های اطرافیان را تکرار می کنند.

این به معنی هوش بالای کودک نیست بلکه بدان معنی است که کودک درک و شناختی از محیط اطراف ندارد.

۲- کودک مبتلا به اوتیسم «من» نمی گوید

در روند طبیعی رشد، کودکان به محض آنکه «من» را درک می کنند، دیگر از «نام خود» برای بیان خواسته هایشان استفاده نمی کنند در حالی که کودک مبتلا به اوتیسم شناختی از «من» ندارد و خود را با نام صدا می زند؛ مثلا می گوید: «به علی آب بدید!» این نشانه خوبی نیست.

حتی کودک مبتلا ضمایر را هم اشتباه استفاده می کند.

۳- ارتباط کودک مبتلا به اوتیسم یکطرفه است

کودک مبتلا به اوتیسم حتی اگر کلام داشته باشد، نمی تواند درست ارتباط برقرار کند و گفتارش جهت دار نیست.

ممکن است محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند.

در واقع کودک مبتلا به اوتیسم نمی تواند تبادل اطلاعات کند.

این کودکان به لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند و نمی توانند نوبت را رعایت کنند.

آنها ارتباط یکطرفه برقرار می کنند و به همین علت ارتباطشان موثر نیست.

۴- واژه سازی کودک مبتلا به اوتیسم غیرطبیعی است

ممکن است واژه سازی به شکل بازی در کودکان عادی هم دیده شود اما جایگزین کردن همیشگی واژه ها، مختص مبتلایان به اوتیسم است.

مثلا کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است همیشه به «باب اسفنجی»، «بنگی» بگوید.

۵- اوتیسم گاهی خفیف است، گاهی شدید

در گذشته اوتیسم به ۵ گروه تقسیم می شد اما امروزه می دانیم که اوتیسم نوعی اختلال رفتاری است و طیف بندی دارد.

ممکن است فردی تمام علائم را داشته باشد و در طیف شدید اوتیسم باشد و به شکل فردی در خودمانده در جامعه ظاهر شود و ممکن است فقط مشکل ارتباطی داشته باشد؛ مثلا نتواند دوست صمیمی داشته باشد و احساسات دیگران را درک کند و در گروه مبتلایان به اوتیسم خفیف دسته بندی شود.

۶- کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها با یک وسیله سرگرم می شود

کودک طبیعی مدت توجه کوتاهی دارد یعنی شاید نهایتا ۵ دقیقه با یک اسباب بازی بازی کند و بعد آن را رها کند و سراغ بازی دیگری برود.

کودک طبیعی چون محرک های مختلف را آزمایش می کند، پیشرفت می کند اما کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها یک بازی تکراری انجام می دهد.

۷- کودک مبتلا به اوتیسم محو پنکه و لباسشویی می شود

این کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که می چرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقمند هستند و ممکن است ساعت ها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند.

ممکن است زنجیری را تکان دهند یا به موسیقی های ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.

۸- کودک مبتلا به اوتیسم مثل کودکان دیگر بازی نمی کند

این کودکان بازی های تخیلی ندارند.

کودکان از ۱٫۵ تا ۲ سالگی وارد بازی های نمادین می شوند؛ مثلا ممکن است از یک تکه پازل به عنوان لیوان چای استفاده کنند یا عروسک شان را روی پا بگذارند و تکان دهند.

این بازی ها به رشد طبیعی کودک کمک می کند اما مبتلایان به اوتیسم این توانایی را ندارند.

آنها با اسباب بازی ها آنگونه که باید بازی نمی کنند؛ مثلا ممکن است به جای راه بردن ماشین های اسباب بازی روی زمین، آنها را پشت هم بچینند و قطار کنند.

۹- تشخیص اوتیسم در بدو تولد ممکن نیست

علائم اوتیسم معمولا از ۹ ماهگی قابل تشخیص است اما در ۳-۲ سالگی کاملا مشخص می شود مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن است در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شود.

علائم در ۳ حوزه ارتباط، کلام و علایق و رفتارهای تکراری دیده می شود.

۱۰- کودک مبتلا به اوتیسم ارتباتط چشمی ندارد

در موارد متوسط تا شدید، این کودکان ارتباط چشمی ندارند اما در موارد خفیف فقط ارتباط کلامی برقرار نمی کنند.

۱۱- کودک مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسائل دارد

متاسفانه دو سوم کودکان مبتلا کم توان ذهنی هستند و یک سوم آنها هوش معمولی دارند.

این کودکان در برخی مسائل نبوغ خاصی دارند.

مثلا ممکن است علاقه خاصی به سیاره ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسائل صحبت کنند.

معمولا هم به پیام های ارتباطی دیگران مثل اینکه «بس است» یا «خسته شدیم» توجهی ندارند.

۱۲- کودک مبتلا به اوتیسم توان همذات پنداری ندارد

کودک مبتلا به اوتیسم درک کاملی از احساسات دارد.

او می تواند مادرش را بغل کندو ببوسد یا دلیل گریه اش را جویا شود اما در سنین بالاتر که انتظارها از او بیشتر می شود، ممکن است در این زمینه دچار مشکل شود.

کودک مبتلا به اوتیسم توانایی ذهن خوانی ندارد؛ نمی تواند به محیط توجه کند یا خود را جای دیگران بگذارد و احساسات دیگران را درک کند.

۱۳- کودک مبتلا به اوتیسم تفکر انتزاعی ندارد

تفکر انتزاعی تفکر پیچیده ای است که با رسیدن به نوجوانی کامل می شود.

یک فرد عادی در نوجوانی می تواند متوجه ضرب المثل ها و کنایه شود اما این کودکان چنین درکی ندارند.

آنها نمی توانند از مسائل نتیجه بگیرند و همین موضوع ارتباطشان را مختل می کند.

۱۴- کودکان مبتلا به اوتیسم یکپارچگی حسی ندارند

این کودکان یکپارچگی حسی ندارند؛ یعنی در برخی از آنها آستانه درد بسیار بالا و در برخی پایین است.

بعضی از آنها گاهی متوجه سوختگی های شدید نمی شوند و برخی با کوچکترین ضربه درد شدید حس می کنند.

در مورد صدا هم همینطور است؛ گاهی یک کودک مبتلا صداهای بسیار آهسته را می شنود و به آن توجه دارد در حالی که متوجه صداهای بلند مثل صدای زنگ در نمی شود.

۱۵- اوتیسم درمان پذیر است

متاسفانه والدین برخی از کودکان دچار اوتیسم واقعیت را انکار می کنند چون پذیرش این موضوع سخت است اما با این کار فقط کودک شان را از دوران طلایی درمان محروم می کنند؛ در صورتی که اگر آموزش های لازم، به موقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی تر شدن رفتارها وجود دارد.

در موارد خفیف معمولا اوتیسم را دیر و در نوجوانی و جوانی تشخیص می دهند.

وقتی مهارت ها شکل پیدا کرد، دیگر نمی توان آن را تغییر داد.

البته اگر بینش را تغییر دهیم، حتی به این افراد در این سن هم می توان کمک کرد؛ مثلا اگر نوجوانی نمی داند کجا باید حین ارتباط صحبت هایش را قطع کند، باید به مادر یاد داده شود با علائم خاصی به فرزندش غیرمستقیم نشان دهد صحبت کافی است.

سن طلایی درمان اوتیسم تا قبل از ۵ سالگی است.

هر چه در سن پایین تری اختلال تشخیص داده و بازتوانی ها شروع شود، احتمال طبیعی شدن بیشتر است اما باید بپذیریم که این کودکان همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند.

با این همه، متاسفانه برخی از درمانگران هنوز تعریف قدیمی اوتیسم را باور دارند و فکر می کنند این بیماران، ناتوان و گوشه گیر هستند و اگر فردی کلام و فقط علایق خاص و تکراری داشته باشد، می گویند به اوتیسم مبتلا نیست و با تشخیص اشتباه، کودک را از دورانط لایی درمان محروم می کنند.

۱۶- باید توقع خود را از کودک مبتلا به اوتیسم تعدیل کنیم

اگر ناتوانی ها را نادیده بگیریم و فقط به توانایی ها توجه کنیم، مانع پیشرفت کودک می شویم چون به مرور ضعف ها شدیدتر می شود و حتی روی توانایی ها سایه می اندازد.

۱۷- دلیل قطعی اوتیسم معلوم نیست

عوامل مختلفی در بروز اوتیسم نقش دارند اما مهمترین علت آن توارث است.

جهش های ژنتیکی در کنار بحث توارث ژن ها در بروز این اختلال دخیل است.

موضوع مربوط به یک ژن هم نیست و ژن های مختلف و تعامل آنهاست که باعث بروز اوتیسم می شود.

این بیماری هنوز مرموز است و ناشناخته های بسیاری در مورد آن وجود دارد.

تحقیقات زیادی در این زمینه انجام شده و علل مختلفی مثل برخی کمبودهای تغذیه ای در دوران بارداری یا سن والدین یا حتی برخی بیماری های دوران نوزادی و … را در بروز آن دخیل می دانند که هیچ یک صددرصد مورد تایید نیست.

۱۸- اوتیسم پدیده ای ناشی از شهرنشینی است

این باور، هم درست است؛ هم نادرست.

آمار نشان می دهد در مناطق صنعتی میزان شیوع اوتیسم بیشتر است.

در بیماری های جدی روانپزشکی کناره گرفتن از شهر و ورود به روستا باعث می شود فرد زندگی بهتری داشته باشد چون زندگی در شهر به مهارت های بیشتری نیاز دارد.

مکان سنجی، مدیریت زمان و جمعیت زیاد، کار را سخت می کند اما در روستا ارتباط ساده تر است و نیازهای سطحی باعث می شود شدت علائم کم شود اما فراموش نکنیم به هر حال کسانی که در شهر هستند، دسترسی بیشتری به خدمات دارند و تشخیص بیماری در آنها ساده تر است.

۱۹- کودک مبتلا به اوتیسم می تواند وارد مدرسه عادی شود

خیلی از کودکانی که اوتیسم خفیف دارند، به مدارس عادی راه پیدا می کنند و اتفاقا برایشان بهتر است زیرا حضور آنها در کنار کودکان دچار اوتیسم که علائم شدید دارند، می تواند باعث بروز رفتارهای کلیشه ای در آنها شود.

در مدارس عادی، حضور یک معلم رابط مخصوصا برای کودک کم توان کمک کننده است.

برخی از این کودکان حفظیات خوبی دارند اما متاسفانه باید بپذیریم که ممکن است حتی به این کودکان قلدری شود یا مورد آزار جنسی یا تمسخر دیگران قرار بگیرند.

به صلاح کودک است که با کودکان طبیعی حشر و نشر داشته باشد.

اینکه درمانگر با او به پارک برود، بسیار خوب است زیرا تعمیم دادن از جمله مسائلی است که این کودکان در آن دچار مشکل هستند.

چنین سرویسی پرهزینه است و به همین دلیل به مادر آموزش داده می شود ارتباطات را در محیط های دیگر اصلاح کند.

مسلما باید به سلامت روان مادر هم توجه کرد و فرصت هایی را به وجود آورد تا بتواند برای خود زمانی داشته باشد.

با اینحال، برخی بر این باورند که نباید به اولیای مدرسه در مورد اوتیسم کودکان توضیح داد، چرا که برخی از مدارس ما دید منفی به مسائل روانپزشکی دارند و حتی کودک بیش فعال را در مدرسه روی صندلی جدا می نشانند و اگر کودکی آسیب ببیند، همه تقصیرها را به گردن کودک مبتلا به اوتیسم می اندازند.

متاسفانه این ضعف ها وجود دارد و به اصلاحاتی در این زمینه نیازمندیم.

۲۰- اوتیسم هم درمان دارویی دارد، هم درمان نگهدارنده

تعداد داروهای شیمیایی و حتی رژیم های غذایی که برای درمان به کار می رود، زیاد است.

مکمل B6، امگا ۳ و حتی رژیم های بدون گلوتن یا پرپروتئین گاهی برای این کودکان توصیه می شود اما هیچ یک تاثیر فوق العاده ای ندارند.

اگر علائم شدید باشد، مثلا کودک خنده های بی مورد یا حرکت های کلیشه ای یا تشنج و رفتارهای خودآزار داشته باشد، داروهایی برای حذف و طبیعی شدن رفتار او تجویز می شود که موثر هم است.

علائم اوتیسم

علائم آنها قبل از سن ۳ سالگی شروع می شوند و در طول زندگی فرد باقی می مانند، اگرچه نشانه ها ممکن است در طول زمان بهبود یابند.

برخی از کودکان مبتلا به ASD نشان از مشکلات آینده در چند ماه اول زندگی نشان می دهند.

در برخی دیگر، نشانه ها ممکن است تا ۲۴ ماه یا بعد از آن ادامه پیدا نکنند.

علائم اوتیسم

برخی از کودکان مبتلا به ASD به نظر می رسد که معمولاً تا سن ۱۸ تا ۲۴ ماهگی رشد می کنند و سپس توانایی یادگیری مهارت های جدیدشان را از دست می دهند، یا مهارت هایی که زمانی داشتند را از دست می دهند.

یک فرد مبتلا به ASD و اوتیسم :

تا ۱۲ ماه به نامشان پاسخ نمی دهند

به اشیایی اشاره نمی کنند که علاقه نشان دهند ( مثلا به یک هواپیما که در حال پرواز است)

بازی نمی کنند (وانمود به ” غذا دادن به عروسک می کنند) تا ۱۸ ماهگی

از تماس چشمی دوری میکنند و می خواهند تنها باشند

به درک احساسات دیگران و یا صحبت کردن در مورد احساسات خود دچار مشکل میشوند

مهارت های کلامی و گفتاریشان را دیر کسب می کنند

کلمات یا عبارات را بارها و بارها تکرار می کنند

از تغییرات جزئی ناراحت می شوند

وسواس فکری دارند

دست هایشان را تکان می دهند، بدنشان را تکان می دهند، یا دایره وار می چرخند

واکنش های غیر معمول به نحوه صدا، بو، مزه، نگاه، و یا حس ها

تشخیص اوتیسم

بیماری اوتیسم یکی از بیماری‌های شایع و بدون درمان قاطع در عصر حاضر است که کودک مبتلا به این بیماری در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل است، همچنین امکان عقب ماندگی جسمی و ذهنی، مشکل دریادگیری، گفتار، ضعف بینایی و شنوایی نیز از دیگر عارضه‌های جانبی این بیماری مغزی است.

تشخیص اوتیسم

پژوهش‌ها نشان می‌دهند نحوه ارتباط سلول‌های عصبی در مغز کودک مبتلا به اوتیسم با کودکان سالم متفاوت است و این سبب ناتوانی آن‌ها در انجام فعالیت‌های روزمره و تجزیه تحلیل رویداد‌ها می‌شود.

کارشناسان عقیده دارند هرچه زمان شناسایی بیماری از بدو تولد سریع‌تر باشد بهتر می‌توان به کودک کمک کرد تا زندگی بهتری در اجتماع داشته باشد.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند ابتلا به اوتیسم و بیماری‌های طیف آن (ASD) از جمله سندرم اسپرگر از دوران جنینی رخ می‌دهد و با بررسی دقیق حالت‌های نوزاد می‌توان تا قبل از یک سالگی بیماری را شناسایی کرد.

ازجمله روش‌های شناسایی این بیماری درنوزادان می‌توان موارد زیر را نام برد و لازم است تمامی والدین در کنار مشاهده رشد نوزاد و عملکرد طبیعی اعضای بدن، کودک خود را از نظر امکان ابتلا به اوتیسم مورد بررسی قرار دهند.

نشانه یک

نوزادان به شادی معروف هستند و معمولاً اولین لبخند آن‌ها در زمان سه ماهگی رخ می‌دهد و در هفت ماهگی در برابر صدای شادی، شنیدن اسم خودشان، دیدن اسباب بازی و پدر ومادر واطرافیان لبخند می‌زنند وابرازشادی می‌کنند.

اگر نوزاد شما چهره بی تفاوتی دارد و نسبت به صدای شما واکنشی نشان نمی‌دهد احتمال اوتیسم وجود دارد.

نشانه دو

قدرت بینایی کودک در یک سالگی کامل می‌شود، اما از بدو تولد می‌تواند اشیا و افراد را به شکل خاکستری و غیر واضح مشاهده کند و به تدریج دریک سالگی محیط اطراف خود را کاملاً رنگی و واضح می‌بیند.

همچنین نوزاد از سه ماهگی به حرکت افراد و اشیا در اطراف خود واکنش نشان می‌دهد و آن‌ها را تعقیب می‌کند.

اگر نوزاد با حرکت چشمان خود شما را تعقیب نمی‌کند و نسبت به سروصدا، دگرگونی نور و اشیایی که درمقابل چهره اش قرار می‌گیرند بی تفاوت است با پزشک مشاوره انجام دهید.

نشانه سه

در۹ ماهگی نوزاد با ادای کلماتی سعی می‌کند با والدین و اطرافیان خود ارتباط برقرار کند و زبان مادری خود را می‌آموزد، چنانچه نوزاد شما همچنان ساکت است و تمایلی به سخن گفتن ندارد و زمانی که با او گفت: وگو می‌کنید تنها به شما نگاه می‌کند زنگ خطر ابتلا به اوتیسم وجود دارد.

کودک سالم پس از چندی سرانجام موفق به ادای کلمه مامان و بابا می‌شود و کلمه‌های دیگر را نیز به تدریج می‌آموزد، اما نوزاد مبتلا به اوتیسم کلمه‌هایی نامفهوم می‌گوید.

آمار‌ها نشان می‌دهند برخی از کودکان مبتلا به این بیماری با تاخیرسخن گفتن را آغاز می‌کنند و حدود ۱۵ الی ۲۰ درصد از مبتلایان هیچ گاه درطول زندگی سخن نمی‌گویند البته مفاهیم را درک می‌کنند، اما نمی‌خواهند صحبت کنند و تنها در برخی زمان‌های استثنایی کلمه یاکلمه‌هایی می‌گویند.

تا دوسالگی بیشتر کودکان توانایی ترکیب کلمه‌ها با یکدیگر و بیان جمله ساده را دارند، اما کودک مبتلا به اوتیسم نمی‌تواند به خوبی جمله بسازد.

نشانه چهار

نوزادان ازهفت ماهگی به بازی کردن علاقه مند می‌شوند و تمایل به بازی با اسباب بازی‌ها و حتی سایر کودکان دارند، اما کودک مبتلا به اوتیسم تمایلی به بازی با اسباب بازی ندارد و با کودکان ارتباط برقرار نمی‌کند.

او درچیدمان اسباب بازی‌ها روش خاص و عجیبی دارد و معمولاً دوست دارد به تنهایی بازی کند.‌

می‌توانید میزان واکنش او به محیط اطراف را با یک آزمایش ساده بررسی کنید.

یک عروسک به او بدهید و پس از مدتی عروسک را از او بگیرید، بررسی کنید که آیا گریه می‌کند، آیا مسیر دور شدن عروسک رانگاه می‌کند، اگر عروسک را دوباره به او بدهید تمایل به بازی دارد و عروسک را در دست می‌گیرد.

دیر به راه افتادن نیز می‌تواند نشانه اوتیسم یا سایر بیماری‌ها باشد و باید مورد بررسی دقیق قرار بگیرد، اگر نوزاد شما یک ساله و هنوز راه رفتن یا حرکت به صورت چهار دست و پا را آغاز نکرده است زنگ خطر ابتلا به بیماری اوتیسم وجود دارد.

نشانه پنجم

مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم معمولاً دارای یک سری حرکت‌های تکراری مانند چرخاندن دست ها، چرخیدن به دور خود و به طور کلی حرکت‌های غیر طبیعی هستند، درصورتی که فرزند خردسال شما دارای تیک‌های حرکتی غیر طبیعی است احتمال ابتلا به اوتیسم وجود دارد.

نشانه ششم

کودک مبتلا به اوتیسم بسیارحساس و تحریک پذیر است و اگر فردی به طور ناگهانی دست او را بگیرد یا حتی او را لمس کند به شدت واکنش‌هایی مانند فریاد کشیدن، ترس شدید و فرار را از خود نشان می‌دهد.

کودک مبتلا به این بیماری از برقراری ارتباط با دیگران واهمه دارد و در دنیای خیالی خود زندگی می‌کند.

اگر فرزند نوپای شما تمایلی به بازی با شما یا هم سالان خود ندارد و گوشه گیراست برای بررسی‌های دقیق‌تر به پزشک مراجعه کنید.

نشانه هفتم

کودک اوتیسمی مانند سایر کودکان واکنش‌های احساسی نشان نمی‌دهد، به ویژه در زمان ناراحتی آرام کردن او بسیار دشوار است و امکان دارد برای ساعت‌ها به گریه، گفتن کلمه‌هایی نامفهوم زیر لب، فریاد کشیدن و حتی رفتار‌های خود آزاری ادامه دهد.

تصور نادرست درباره کودک اوتیسمی این است که او هیچ گاه نمی‌تواند حرفه‌ای بیاموزد و مانند یک فرد مبتلا به عقب ماندگی ذهنی نیازمند مراقبت دائم است.

اما پژوهش‌ها نشان داده است بنا برشدت ابتلا به این بیماری فرد اوتیسمی می‌تواند زندگی خوبی داشته باشد، برخی از بیماران اوتیسمی با گذراندن دوره‌های آموزشی، توانسته اند مانند یک فرد سالم درجامعه جایگاه خود را به دست آورند.

برای نزدیک شدن به کودک مبتلا به اوتیسم باید زمان کافی صرف و راه ارتباطی مناسب را پیدا کرد.

برخی از کودکان با نوشتن کلمه، تایپ آن، نشان دادن تصاویر و استفاده از زبان اشاره با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند و پشتکار اطرافیان برای افزایش ارتباط با او نقش موثری در بهبود سلامت روانی کودک دارد.

نشانه هشتم

برخی ازکودکان اوتیسمی استعداد ویژه‌ای در کار با رایانه، انجام بازی‌های رایانه‌ای و حتی برنامه نویسی با این وسیله دارند.

مطالعه و خواندن کتاب ها، بررسی یک وسیله الکترونیکی یا چند رسانه‌ای برای ساعت‌ها باعث سرگرمی و مجذوب شدن کودک اوتیسمی می‌شود و والدین از این راه می‌توانند او را شاد و آرام نگه دارند.

نشانه نهم

کودک اوتیسمی به دلیل روحیه حساسی که دارد از صدا، محیط‌ها شلوغ و با نورپردازی شدید می‌ترسد.

صدای وسایلی، چون جارو برقی می‌تواند سبب ترس شدید کودک و به گریه افتادن او شود، اگر کودک شما درمحیط‌های شلوغ بی قراری و گریه می‌کند، ازصدای ماشین، مکالمه بلند، زنگ تلفن یا حتی صدای جاروبرقی و ماشین لباس شویی می‌ترسد زنگ خطر ابتلای او به اوتیسم وجود دارد.

هرکودک اوتیسمی دارای ویژگی‌های شخصیتی و روانی منحصربه فردی است و بررسی شدت بیماری و روش برخورد با او برعهده کارشناسان و در مرحله دوم والدین واطرافیان است.

با حمایت کافی از کودک و پیگیری آخرین پژوهش‌های پزشکی و روش‌های درمانی کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند زندگی مناسبی به دست آورد.

درمان اوتیسم

اوتیسم را چگونه کنترل کنیم؟

شما می توانید با تغییر محرک های رفتار و یا “پاداش ها” روی رفتار فرزند خود کار کنید.

درمان اوتیسم

مراحل آن، اینگونه است:

مرحله ۱: انتخاب یک رفتار:

یک رفتار را انتخاب کنید تا بر روی آن تمرکز کنید.

برای مثال، شاید کودک شما در حالی که گریه می کند، به عقب و جلو حرکت می کند.

مرحله ۲: شناسایی محرک ها و پاداش های رفتاری که انتخاب کرده اید:

شما می توانید با یادداشت برداری از رفتار مشکل دار او برای ۱ تا ۲ هفته، محرک ها و پاداش ها را شناسایی کنید.

این یک مثال از یک دفتر خاطرات با استفاده از روش ساندویچ ABC است:

رفتار مشکل دار:تکان ها و فریادهای کودک.

چه زمان:۴ بعد از ظهر، دوشنبه هفتم دی.

کجا:در راه بازگشت به خانه از مدرسه و در ماشین.

چیزی که قبل از رفتار اتفاق افتاد:در مغازه توقف کرد و قصد خرید شیر را داشت.

چیزی که بعد از آن اتفاق افتاد:

کمی سعی کردم کودک را آرام کنم، سپس بدون خرید شیر به خانه رفتم.

در این مثال، به نظر می رسد که محرک تغییر در برنامه روتین کودک پس از مدرسه باشد.

“پاداش” برای تکان خوردن و گریه کردن روتین است (چون پدر و مادر بدون خرید شیر به خانه می روند).

توجه داشته باشید که گاهی ممکن است که بیش از یک محرک برای یک رفتار وجود داشته باشد.

مرحله ۳: ایجاد تغییرات:

زمانی که بدانید چه چیزی باعث آغاز رفتار می شود و کودک شما از آن عبور می کند، می توانید از این اطلاعات برای ایجاد تغییرات استفاده کنید.

در اینجا چند مثال آورده شده است:

سازماندهی روال های کاری قابل پیش بینی، شاید با استفاده از جداول زمانی تصویری.

برای مثال، با دادن یک هشدار پنج دقیقه ای به کودک خود، او را آماده کنید (این می تواند یک هشدار بصری مانند یک ساعت باشد).

استفاده از تصاویر نیز می تواند مفید باشد.

برنامه های اجتماعی می توانند مفید باشند – به عنوان مثال، تصویر مدرسه، سپس مغازه می رویم، سپس خانه، با داستانی مانند “مادر اول شما را از مدرسه بیرون می آورد، بعد شما به مغازه می روید، سپس به خانه می روید”.

معرفی تدریجی محیط هایی که ممکن است تحریک کننده باشند را تنظیم کنید.

به طور مثال، با بازدیدهای کوتاهی که در طی آن کودک چیزی را که دوست داشته باشد و یا زمانی که کم تر شلوغ است، شروع کنید.

چگونگی پیشگیری از رفتارهای نامناسب کودکان اوتیسم

با فرزندتان ارتباط برقرار کنید:

به عنوان مثال، اطمینان حاصل کنید کودک زمانی که به او می گویید چه اتفاقی خواهد افتاد، به شما توجه می کند.

از یک درخواست یا دستور در یک زمان استفاده کنید.

از زبان، نماد و یا تصاویری که کودک شما درک می کند، استفاده کنید.

به فرزند خود بیاموزید که چگونه آنچه را که می خواهد و یا نیاز دارد درخواست کند:

برای مثال،به او بگویید از “کمک ” و یا از یک علامت “کمک” زمانی که کار دشواری برایش وجود دارد، استفاده کند.

برای وضعیت هایی که می دانید دشوار است برنامه ریزی کنید.

به عنوان مثال، زمانی که کودک خسته می شود چیزهای جدیدی انجام ندهید، یا اجازه دهید او اسباب بازی مورد علاقه اش را هنگام رفتن به جایی که باعث ناراحتی او می شود، داشته باشد.

به آرامی به اعتراضات کودک توجه نکنید

اما وقتی کار درستی را انجام می دهد، خیلی از او تعریف و تمجید کنید.

اوتیسم در بزرگسالی

تشخیص اوتیسم در بزرگسالان کمی چالش‌برانگیز است، اما اگر نشانه‌های این اختلال را بشناسید، کار تشخیص، ساده‌تر خواهد شد.

اوتیسم در بزرگسالی

۱. داشتن دوستان اندک

یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان، دشواری در برقراری ارتباطات صمیمی و نزدیک با دیگران است.

مسائلی نظیر: محدودیت‌های زبانی در سخن‌گفتن، دشواری در گوش‌دادن به دیگران و رفتارهای خاص و غیرعادی باعث محدودیت‌هایی در ایجاد دوستی با دیگران می‌شود.

این ویژگی‌ها باعث می‌شود که مبتلایان به اوتیسم نسبت به دوستی چندان راغب نباشند و همیشه در این مورد، عقب‌نشینی کنند.

۲. مشکلات در روابط عاطفی

درست مانند برقراری روابط دوستی، ایجاد روابط عاطفی و عاشقانه نیز برای افراد دچار اوتیسم دشوار است.

شخص مبتلا به اوتیسم در درک ارتباطات غیرکلامی ضعیف است و نمی‌تواند به درستی با دیگران رابطه برقرار کند.

در نتیجه، در شکل‌دهی به روابط عاطفی و عاشقانه نیز موفق عمل نمی‌کند.

۳. اختلال در پردازش حسی

یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی، ناتوانی در پاسخ‌گویی به محرک‌ها است.

بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نسبت به محرک‌های مختلف، حساسیت کافی ندارند. به این مشکل، اختلال پردازش حسی یا اختلال یکپارچگی حسی می‌گویند.

این اختلال در بزرگسالان «اوتیستیک» نامیده می‌شود که باعث بروز چالش‌های اجتماعی مختلفی می‌شود.

آنها در تعامل با محیط و دیگران و در نتیجه اجتماعی‌شدن مشکل دارند.

تعامل و اجتماعی شدن شامل: دریافت اطلاعات جدید، درک بوها، صداها، ورودی‌های مختلف ادراکی و دیداری است.

اما افراد «اوتیستیک» قادر به پردازش این ورودی‌های حسی به درستی نیستند.

۴. عدم وجود هم‌دردی

اوتیسم در بزرگسالان، نشانه‌ی دیگری هم دارد: این افراد نمی‌توانند به درستی با دیگران هم‌دردی کنند و در به اشتراک‌گذاری احساسات خود مشکل دارند.

درواقع، مبتلایان به اوتیسم نمی‌توانند از نقطه نظر دیگران به موضوعات نگاه کنند؛ در نتیجه فاقد حس همدردی و همراهی هستند.

بنابراین برای حضور در اجتماع با چالش‌هایی روبه‌رو هستند که نشأت گرفته از ناتوانی آنها در مشارکت گروهی و تعامل با دیگران است.

۵. مشکلات زبانی

تقریبا تا ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم، هیچ‌گاه حرف‌زدن را یاد نمی‌گیرند.

بنابراین اگر فرد بزرگسالی نتواند به درستی حرف‌زدن خود را مدیریت کند، احتمال دارد به اوتیسم مبتلا باشد.

از نشانه‌های این ناتوانی می‌توان به این موارد اشاره کرد: دشواری در پیگیری یک گفتگو، وجود مشکل در ابراز نیازها و ناتوانی در پردازش تفکرات.

۶. علایق غیرعادی و بازه‌ی توجه کوتاه

یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان ابراز بی‌علاقگی نسبت به موضوعات مختلف است.

دایره‌ی علایق این افراد محدود است، اما در برخی از زمینه‌ها مانند: هوانوردی، مهندسی، ریشه‌شناسی لغات یا تاریخ اطلاعات فراوانی دارند.

افراد «اوتیستیک» معمولا نسبت به یک موضوع خاص تمرکز و علاقه‌ی ویژه‌ای به خرج می‌دهند و از سایر مسائل غافل می‌مانند و هیچ توجهی به چیزهای دیگر ندارند.

۷. حرکات تکرار

افرادی که دچار اوتیسم هستند، تمایل زیادی به تکرار واژه‌ها، عبارات و رفتارها در طول روز دارند.

به همین خاطر پیش‌بینی رفتارها و عادات‌شان بسیار راحت است.

این ویژگی مانع از حضور آنها در اجتماع و مکان‌هایی می‌شود که نیاز به برقراری تعامل و ارتباط با سایرین وجود دارد.

۸. تأکید بر عادت‌ها

بزرگسالان «اوتیستیک» نمی‌توانند از عادت‌های روزمره‌ی خود دست بکشند. آنها به چیزهای آشنا علاقه‌مند هستند.

میل آنها به تکرار و عادت‌ها به این شکل بروز می‌یابد:

بی‌میلی و بی‌علاقگی نسبت به سفر

ناتوانی در رفتن به رستوران‌های جدید و امتحان‌کردن غذاهای متنوع

پای‌بندی به برنامه‌ای ثابت در هر روز

احساس ناراحتی در هنگام خارج‌شدن از برنامه‌های روزانه و عادت‌های همیشگی

ناراحتی در هنگام تغییرکردن برنامه‌ها

۹. برتری در زمینه‌ای خاص

یکی دیگر از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان این است که مبتلایان در زمینه‌هایی خاص به شدت برتر و آگاه هستند.

این توانمندی می‌تواند در زمینه‌های مختلفی مانند: ریاضی، تاریخ یا موسیقی و … باشد.

حافظه‌ی این افراد هم در بعضی موارد بسیار قوی است و به آنها اجازه می‌دهد تا حجم عظیمی از اطلاعات را در ذهن خود نگهداری کنند.

۱۰. اضطراب

اوتیسم در بزرگسالان با مشکلات خواب و اضطراب نیز همراه است.

برخی آمارها نشان می‌دهد تا ۷۰ درصد مبتلایان به این اختلال، دچار مشکلات خواب هستند.

اضطراب هم مشکل دیگری است که این افراد با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند و شامل این موارد می‌شود: اختلال در تمرکز، مشکل در کنترل خلق‌وخو و افسردگی.

دلایل اصلی اوتیسم

به این دلیل که بیماری اوتیسم سابقه‌ی خانوادگی دارد، بسیاری از محققان فکر می‌کنند ترکیب خاصی از ژن‌ها عامل ایجاد بیماری اوتیسم در کودک است، اما عواملی مانند سن بالای پدر یا مادر احتمال ابتلای کودکان به اوتیسم را بالا می‌برد.

وقتی یک زن باردار داروهای خاصی مانند داروهای دیابت، چاقی مفرط و مُسکن‌ها را مصرف کند، احتمال ابتلای کودک او به اوتیسم بالا می‌رود.

در برخی موارد اوتیسم به دلیل یک اختلال متابولیک مادرزادی ناشی از عدم حضور یک آنزیم و سرخجه رخ می‌دهد.

دلایل اصلی اوتیسم

اگرچه گاهی اوقات دلیل مشخصی برای اوتیسم وجود ندارد، هیچ شواهدی هم دال بر دخالت واکسیناسیون در بروز اوتیسم وجود ندارد.

اینکه دقیقا چه عاملی موجب اوتیسم می‌شود مشخص نیست.

محققان معتقدند اوتیسم به دلیل وجود اختلالاتی در بخش‌هایی از مغز رخ می‌دهد که تفسیر پیام‌های دریافتی از اندام‌های حسی و پردازش گفتار در مغز را بر عهده دارند.

همچنین شواهدی مبتنی بر اینکه محیط روانی اطراف کودک، مانند مراقبان او، عامل اوتیسم باشند نیز وجود ندارد.

ممکن است عوامل مختلفی وجود داشته باشند که باعث می شوند کودک به احتمال بیشتری مبتلا به ASD شوند، از جمله عوامل محیطی، بیولوژیکی و ژنتیکی.

اکثر دانشمندان بر این باورند که ژن ها یکی از فاکتورهای اصلی این ریسک هستند.

کودکانی که خواهر یا بردار یا والدی با ASD دارند در معرض خطر بالاتری هستند.

معمولاً در افرادی رخ می دهد که شرایط پزشکی دارویی دارند.

حدود ۱۰ % از کودکان مبتلا به ASD دارای یک اختلال ژنتیکی قابل شناسایی، مانند سندرم شکننده ایکس، اسکلروزیس سلولی، سندرم دان و اختلالات کروموزومی هستند.

برخی داروهای مضر که اگر در طول دوران بارداری مصرف شوند، ریسک اوتیسم را بالا می برد، داروهای تجویزی تالیدومید و والپرویک اسید است.

شواهدی وجود دارد مبنی بر این که دوره بحرانی مربوط به توسعه ASD، قبل از تولد رخ می دهد.

اوتیسم شدید

تشخیصی به نام “اوتیسم شدید” وجود ندارد.

استفاده از این اصطلاح در حقیقت راهی برای توصیف سطح عملکرد و نیاز فرد است.

اوتیسم شدید

اوتیسم شدید گاهی به عنوان اوتیسم کارایی پایین، اوتیسم کلاسیک، اوتیسم کارنر (پس از آنکه فردی به همین نام برای اولین بار اوتیسم را به عنوان یک اختلال توصیف کرد) و یا اوتیسم عمیق نیز دسته‏ بندی می‏شود.

به بیان ساده ‏تر، این‏ها عناوینی برای آن دسته از افراد مبتلا به اوتیسم که علائم شدیدتری را نشان می‏دهد توصیف می‏شود.

چالش‏های اوتیسم شدید یا اوتیسم سطح

راه دیگر برای توصیف اوتیسم شدید صحبت کردن در مورد سطح حمایت مورد نیاز برای فردی با تشخیص عملکرد مطمئن است.

دستورالعمل تشخیصی حاضر (DSM-5) سه سطح طیف اوتیسم را ارائه می‏دهد که در هر سطح نیاز به حمایت بیشتری وجود دارد.

افراد دارای اوتیسم شدید معمولا به عنوان دارنده اختلال طیف اوتیسم سطح سه تشخیص داده می‏شوند.

برای فردی با اوتیسمِ شدید نظارت و حمایت ۲۴ ساعته در هفت روز هفته اتفاق غیرمعمولی نیست.

اوتیسمِ شدید در مقایسه با سایر انواع طیف اوتیسم می‏تواند بسیار ناتوان کننده و چالش ‏برانگیز باشد.

از جمله دلایل آن این است که ۱) افراد مبتلا به اوتیسم شدید مانند سایر افراد مبتلا به طیف اوتیسم درگیر مسائل و مشکلات بسیاری هستند اما با شدت بیشتر ۲) افراد مبتلا به اوتیسم شدید اغلب علائم شدیدتری دارند که در افراد اوتیسم با عملکرد بالاتر (high functioning) به ندرت دیده می‏شود.

این دو موضوع در افراد مبتلا به اوتیسم شدید (یا برای خانواده او) می‏تواند عملکرد مناسب در موقعیت‏های عادی از جمله رفتن به مدرسه، فروشگاه مواد غذایی تا رفتن به دکتر را تقریبا غیر ممکن کند.

علائم معمول انواع شدیدتر اوتیسم

برای تعیین تشخیص طیف اوتیسم فرد باید نشانه‏ های قابل توجهی برای مختل کردن زندگی روزمره را داشته باشند.

هر فرد مبتلا به اوتیسم درگیر چالش‏های اجتماعی، ارتباطی و حسی است که باعث سخت‏تر شدن شرایط زندگی می‏شوند- حتی برای افرادی که “اوتیسم با عملکرد بالا” نامیده می‏شوند هم این چالش‏ها وجود دارد.

این چالش‏ها برای افراد مبتلا به اوتیسمِ شدید در سطوح بسیار متفاوتی قرار دارد. به عنوان مثال:

مشکلات گفتاری و زبان:

در شرایطی که افراد طیف اوتیسم مشکلات و سختی‏های بسیاری در ارتباط با مهارت‏های اجتماعی و ارتباطی دارند، بیماران دارای اوتیسم شدید به احتمال بسیار زیاد به طور کامل قادر به برقرای ارتباط کلامی نیستند.

آنها همچنین رفتاری بروز می‏دهند که نشان دهنده عدم توجه آنها به افراد اطرافشان است.

اختلال عملکرد حسی:

بسیاری از افراد مبتلا به طیف اوتیسم دارای اختلال عملکرد حسی هستند (آنها یا بسیار حساس هستند یا حساسیت کافی به نور، صدا، لمس، طعم و یا بو نشان نمی‏دهند).

افراد دارای اوتیسم شدید بسیار حساس هستند، به اندازه‏ای که وارد شدن به محیط‏ های بسیار شلوغ، پر نور و پر سر و صدا می‏تواند شدیدا آنها را تحت فشار قرار دهد.

مشکلات‏ شناختی:

بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دارای IQ بالایی هستند.

برخی از این افراد نیز دارای IQ 75 یا نزدیک به آن هستند، که در گذشته آنها را به اشتباه در ردیف افراد کم‏توان ذهنی قرار می‏دادند.

در مجموع، افرادی که مبتلا به اوتیسم شدید هستند دارای ضریب هوشی کم تا بسیار پایین هستند، حتی زمانی که با استفاده از روش‏های غیر کلامی از آنها تست گرفته شده است.

بهرحال، درک این نکته مهم این است که بدانیم که ظاهر می تواند فریبنده باشد: بعضی از افراد مبتلا به اوتیسم شدید چگونگی برقراری ارتباط با استفاده از نشانه‏ ها، حروف کلمات و یا ابزارهای دیگر را آموخته‏اند.

برخی از این افراد توانایی صحبت کردن نسبتا خوبی دارند، و به وضوح نشان می‏دهند که حداقل برخی از افراد مبتلا به اوتیسم شدید توانایی بیشتری نسبت به سایرین دارند.

رفتارهای تکرارشونده:

اکثر افراد مبتلا به طیف اوتیسم دارای رفتارهای تکراری مانند تکرار حرکات فیزیکی، صداها، کلمات، یا حرکت دادن اشیاء هستند.

افراد طیف اوتیسم با عملکرد بالاتر ممکن است دستها را به شکل مداوم درهوا تکان دهند، و یا انگشتان را شدیدا بچرخانند و حرکت دهند.

در بیشتر موارد آنها می‏توانند این رفتارها را برای مدت زمانی که لازم است کنترل کنند.

افرادی که مبتلا به اوتیسم شدید هستند احتمالا چنین رفتارهایی را از خود بروز می‏دهند، و این رفتارها می‏تواند شدید و غیرقابل کنترل باشد (حرکات خشونت آمیز، بهم کوبیدن در، ناله کردن و غیره).

علائم جسمی:

افراد مبتلا به اوتیسم شدید ممکن است علائم جسمی داشته باشند که گاهی اوقات به صورت نشانه‏های اوتیسم ضعیف‏تر ظاهر می‏شوند.

علائم آن شامل بی‏ خوابی، صرع – و بر اساس برخی منابع- مسائل مربوط به دستگاه گوارش هستند.

به دلیل مشکلات آنها در برقراری ارتباط، چنین مسائلی ممکن است شناسایی نشده یا ناشناخته باشند.

نتیجه بیماری‏های جسمی شناخته نشده می تواند منجر به مشکلات رفتاری شود که بواسطه درد جسمی ایجاد می شوند.

اوتیسم خفیف

تشخیص رسمی برای اوتیسم خفیف وجود ندارد.

اما افراد زیادی در سنین مختلف هستند که ممکن است به آن ها گفته شود با اوتیسم خفیف دست و پنجه نرم می کنند.

اوتیسم خفیف

خوب حالا سوال اینجاست که اوتیسم خفیف واقعا به چه معناست؟

اوتیسم خفیف

در سال ۱۹۸۰، اوتیسم نوزادان به عنوان اختلال ناتوان کننده و شدید تعریف شد.

با این تعریف هیچ بیماری که با اختلال اوتیسم دست و پنجه نرم می کرد نمی توانست در مدرسه موفق باشد، دوستی برای خود پیدا کند یا شغلی را نگه دارد.

در سال ۱۹۹۴ اختلال جدیدی به نام سندرم Asperger به راهنمای تشخیصی اضافه شد.

افرادی که با این سندرم دست و پنجه نرم می کردند با اینکه اوتیسمی در نظر گرفته می شدند می توانستند افراد توانمندی باشند.

در سال ۲۰۱۳، معیارهای تشخیصی برای این اختلال بار دیگر تغییر پیدا کرد.

سندرم Asperger از این فهرست ناپدید شد و به جای آن راهنمای تشخیصی دربرگیرنده یک تشخیص برای همه افراد مبتلا به اوتیسم بود: اختلال طیف اوتیسم .

افرادی که با اختلالات طیف اوتیسمی دست و پنجه نرم می کنند ممکن است تاخیر در گفتار داشته باشند با چالش های پردازش حسی دست و پنجه نرم کنند، رفتارهای عجیب و غریب از خود نشان دهند یا سایر نشانه ها را داشته باشند.

البته این افراد ممکن است اصلا چنین نشانه هایی را هم نداشته باشند.

با اینکه همه افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسمی با ارتباطات اجتماعی مشکل دارند این مشکلات می تواند از مشکلات شدید تا مشکلات خفیف همچون مشکل در زبان بدن و غیره متغیر باشد.

با اینکه اختلال طیف اوتیسمی جدید در برگیرنده سطحی از پشتیبانی است اما ایده توضیح اوتیسم سطح ۱ دیگر به کار نمی رود چون این موضوع برای افراد معنایی ندارد.

بیشتر افراد هنوز هم از واژه سندرم Asperger استفاده می کنند اما حتی این واژه هم معنی اوتیسم خفیف یا با عملکرد بالا نیست.

نشانه ها و علائم اوتیسم خفیف چیست؟

افرادی که اختلال طیف اوتیسم دارند باید نشانه های خاصی داشته باشند تا بتوانند در زمره این گروه از افراد قرار گیرند.

حتی افرادی با اوتیسم خفیف هم چالش های حسی و توسعه ای قابل ملاحظه ای دارند که به اندازه کافی شدید است و می تواند بر روی فعالیت ها و روابط روزمره شان اثر بگذارد.

با اینکه چنین نشانه هایی باید قبل از سن ۳ سالگی ظهور کنند اما گاهی از اوقات نشانه های خفیف تر تا زمانی که کودک بزرگ نشده نادیده گرفته می شود (به خصوص برای دختران).

اگر این نشانه ها برای اولین بار بعد از سن ۳ سالگی خود را نشان دهد فرد برای تشخیص اوتیسم صلاحیت نخواهد داشت.

این افراد را به عنوان افرادی شناسایی می کنند که اختلال برقراری ارتباط دارند.

اگر کودک شما واقعا اوتیسمی باشد نشانه هایش در برگیرنده موارد زیر خواهد بود:

مشکل در برقراری ارتباط که ممکن است در برگیرنده مشکل در مکالمه کردن، زبان بدن، تماس چشمی یا حالات چهره باشد.

مشکل در توسعه و حفط روابط که غلب به خاطر مشکل در دوست پیدا کردن یا به اشتراک گذاشتن تمایلات رخ می دهد.

تمایل برای تکرار یک فعالیت، حرکت یا کلمه خاص حتی اگر دلیل واضحی برای این امر وجود نداشته باشد.

تمایلات محدودی که اغلب شدید هم هستند. مثلا برخی ها فقط ممکن است به بازی های ویدئویی علاقه مند باشند.

بیش فعالی یا کم فعالی نسبت به ورودی های حسی ( ممکن است به نور، بوها، روشنایی، درد و لمس توجهی نداشته باشند یا بیش از حد به آن توجه کنند).

وقتی می گوییم فردی اوتیسم خفیف دارد منظورمان چیست؟

خوب حالا سوال اینجاست که چرا برخی والدین، معلمان و پزشکان بیان می کنند کودکی اوتیسم خفیف دارد؟

اصلا این موضوع به چه معناست؟

از آنجایی که تعریف رسمی برای واژه اوتیسم خفیف وجود ندارد هر فردی از ایده خود برای تعریف این اختلال استفاده می کند.

گاهی از اوقات این واژه زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که فرد به طور واضح اوتیسمی است اما مهارت های دیگر و مهارت های زبانی را دارد.

به عنوان مثال جویی کارکرد خوبی در کلاس دارد اما از آنجایی که اوتیسم خفیف دارد نمی تواند دوستی برای خود پیدا کند.

همچنین این واژه ممکن است برای توصیف شرایط افرادی به کار رود که چالش هایش زیاد هم خفیف نیستند اما از کلمات شفاهی اندکی استفاده می کند.

به عنوان مثال: من خوشحالم که کودک شما از حرکات دستش برای درخواستی استفاده می کند او ممکن است اوتیسم خفیف داشته باشد.

این واژه همچنین برای توضیح تصمیمات درمانی استفاده می شود.

به عنوان مثال: کودک شما اوتیسم خفیف دارد پس او با بازی درمانی عملکرد بهتری نسبت به رفتاردرمانی شدید خواهد داشت.

فردی که مبتلا به اوتیسم خفیف است ممکن است مهارت های ارتباطی پیشرفته و توانایی های آکادمیک هم داشته باشد اما مهارت های اجتماعی خوبی ندارد، مشکلات حسی شدید دارد و به شدن با مهارت های سازمانی مشکل دارد.

در نتیجه این فرد ممکن است مقررات مدرسه یا محل کار را بسیار چالش برانگیز بداند.

به عنوان مثال فردی را تصور کنید که مهارت های زبانی پیشرفته ای دارد و از لحاظ آکادمیک بسیار موفق است.

او در کلاس به سوالات پاسخ می دهد و می تواند در عرض چند ثانیه برخی از مسائل را حل کند اما نمی تواند قوانین موجود را دنبال کند.

حالا این فرد را با فردی مقایسه کنید که مشکلات قابل توجهی با تحصیلات دانشگاهی دارد اما با نور یا روشنایی مشکل چندانی ندارد و مشکلی در دنبال کردن قوانین هم ندارد.

به نظر شما چه کسی اوتیسم خفیف دارد. پاسخ فردی است که به مقررات و موقعیت وابسته است.

معیارهای تشخیصی چگونه به تعیین اوتیسم خفیف کمک می کند:

معیارهای تشخیصی DSM-5 سه سطح عملکردی دارند که به تعیین شدت اوتیسم کمک می کند.

افرادی که اوتیسم خفیف دارند در سطح ا در نظر گرفته می شوند.

این موضوع بدین معنی است که آن‌ها برای داشتن یک زندگی طبیعی به پشتیبانی کمتری نیاز دارند.

این تعریف کمی گمراه کننده است چون خیلی از افراد مبتلا به اوتیسم خفیف ممکن است در برخی از شرایط به پشتیبانی زیادی نیاز داشته باشند.

به عنوان مثال فردی که اوتیسم خفیف دارد ممکن است مهارت های شفاهی زیادی داشته باشد اما توانایی برای تفسیر زبان بدن یا احساسات دیگران را نداشته باشد.

در نتیجه افرادی که با اوتیسم خفیف دست و پنجه نرم می کنند در کار، کلاس یا حتی برقراری ارتباط با جنس مخالف و پلیس هم ممکن است مشکل داشته باشند.

طیف اوتیسم چیست

در ایران از هر ۱۵۰ نوزاد، یک کودک مبتلا به اختلال اوتیسم می‌شود. چقدر درباره‌ی این بیماری آگاهی دارید؟

اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری عصبی‌رفتاری پیچیده است که شامل نقایصی در تعاملات اجتماعی، مهارت‌های گفتاری و ارتباطی همراه‌با رفتار‌های خشک و تکراری است. به‌علت طیف وسیع علایم این بیماری به این بیماری اختلال طیف اوتیسم (ASD) گفته می‌شود.

طیف اوتیسم چیست

این گستره طیف وسیعی از علایم، مهارت‌ها و سطوحی از نقایص را در بر می‌گیرد. شدت ASD می‌تواند از نقصی که موجب بروز محدودیت‌های جزئی در زندگی طبیعی می‌شود تا ناتوانی‌های ویرانگری که نیاز به مراقبت‌های اساسی دارند، متغیر باشد.

همه کودکان می توانند به گونه ای رفتار کنند که کنترل آنها برای والدین دشوار یا چالش آور باشد.

اما کودکان مبتلا به اختلال طیفی اوتیسم (ASD) بیشتر این کار را انجام می دهند.

کودکان و نوجوانان مبتلا به اوتیسم ممکن است:

_درخواست ها را رد کنند

_از نظر اجتماعی نامناسب رفتار می کنند، مثل درآوردن لباس هایشان در ملا عام.

_پرخاشگر و یا عصبانی هستند.

_رفتار خود تحریک کنندگی دارند، مانند تکان دادن دست.

_برای مثال، به خاطر ضربه زدن یا گاز گرفتن، به خودشان و یا بچه های دیگر آسیب می رساند.

اوتیسم و رفتار در این نوع اختلال

چرا کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم به روش های چالش برانگیزی عمل می کنند؟

کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیفی اوتیسم (ASD) ممکن است به روش های چالش برانگیزی رفتار کنند، زیرا آن ها:

در درک اینکه چه اتفاقی در اطراف آن ها می افتد مشکل دارند- برای مثال، افراد درباره چه چیزهایی حرف می زنند.

راه های موثری برای ارتباط دادن نیازها و خواسته های خود را ندارند که منجر به سرخوردگی می شود.

خیلی نگران هستند.

اوتیسم مانع یادگیری نیست.

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بزرگ می شوند، تغییر پیدا می کنند، یاد می گیرند و مهارتهای جدیدی را در سرتاسر زندگیشان بدست می آورند.

سبک یادگیری کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم چیست؟ چگونه آن ها بهتر یاد می گیرند؟ اکثر دانش آموزان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم فراگیران دیداری خوبی هستند.

یعنی این که آن ها اطلاعاتی را که می بینند بهتر از اطلاعاتی که می شنوند درک می کنند.

مشکلات سازمان دهی وفکری در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم متداول است و در یادگیری آنها تأثیر می گذارد.

اکثر برنامه های مدارس مبتنی بر گفتار است ونیاز است برای دانش آموزان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تغییر یابد.

رویکردهای آموزشی متنوعی وجود دارد.

یکی از مفیدترین استراتژی ها برای این کودکان، کمک به آنان برای درک محیط شان ازطریق یادگیری واقعی می باشد.

استراتژی های آموزشی که می تواند برای اکثر کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مفید باشد عبارتند از:

* درک بهتر عوامل و روابط تأثیرگذار

* تمرکز برجزییات مرتبط

* درک اینکه از کجا باید شروع کرد

* درک مفاهیم از قبیل زمان

در اکثر موارد ایده های زیر ممکن است مفید باشد:

– کودک را مشاهده کنید و ببینید که رفتار ممکن است به محیط مربوط باشد و یا اینکه کودکتان سعی می کند ارتباط برقرار کند.

– والدین زیادی به این موضوع پی برده اند که مشکلات رفتاری مستقیماً به اوتیسم بودن کودکشان مربوط است.

مهم است که در مورد مشخصه های اختلال طیف اوتیسم بیندیشیم که شامل مشکلاتی در زمینه های برقراری ارتباط، درک اجتماعی و فرایندهای حسی می باشد.

این ویژگیها ممکن است در مشکلات رفتاری نقش داشته باشد.

– اکثر مواقع شناخت علت های مشکلات رفتاری، راه حل های ممکن را به ما پیشنهاد می دهد.

چگونه اختلال طیف اوتیسم بر زندگی خانوادگی تأثیر می گذارد؟

هر خانواده ای به چالش اوتیسم به روش خود پاسخ خواهد داد.

اکثر والدین موافق اند که داشتن کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انرژی عجیب، شکیبایی، خلاقیت و انعطاف پذیری را می طلبد، اغلب مواقع سازگار شدن لازم است و یک حس شوخ طبعی هم باید وجود داشته باشد.

وظایف والدین به طور طبیعی به اندازه کافی طاقت فرسا است، اما وقتی یک کودک مشکلات رفتاری، ارتباطی و اجتماعی داشته باشد، خستگی و ناامیدی بیشتری را به دنبال دارد.

شاید زندگی خانوادگی شما متفاوت باشد. ممکن است سخت و یا خوب باشد و حتی بعضی مواقع سرگرم کننده باشد.

شبه اوتیسم چیست

بعضی از علائم اوتیسم، مشابه یا کاملا عین علائم مربوط به دیگر اختلالات است.

در نتیجه برخی از اختلالات ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شوند.

این خود یک مشکل است؛ چون به کار بردن روش‌های درمان اوتیسم برای افرادی که این اختلال را ندارند، نمی‌تواند به شکل مطلوبی برایشان سودمند باشد.

شبه اوتیسم چیست

علاوه بر این، فردی که دارای مشکل دیگری مشابه با اوتیسم است، مانند مسمومیت با سرب، ممکن است نیاز به درمانی داشته باشد که هیچ ارتباطی با اوتیسم ندارد.

وضعیت‌هایی که ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شوند، شامل موارد زیر است:

تاخیر در گفتار، مشکلاتی در شنیدن و سایر تاخیر‌های رشدی:

تاخیر‌های رشدی زمانی دیده می‌شود که کودک شما نمی‌تواند کار‌هایی را انجام دهد که پزشک از بچه‌های هم سن و سال او انتظار انجام آن را دارد.

این می‌تواند شامل مشکلات تکلم و شنوایی باشد.

مسائل حرکتی کوچک مانند مشکلات مربوط به تعامل اجتماعی و اختلال در مهارت‌های مربوط به تفکر، نیز ممکن است دیده شود.

در حالی که کودکان با اوتیسم، ممکن است دارای تاخیراتی در رشدشان باشند، این تاخیرات ممکن است به دلایل دیگری؛ مانند مسمومیت با سرب، سندروم داون یا حتی با دلایل نامشخص، ایجاد شده باشد.

علایق به خصوص:

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است گاهی بسیار علاقه مند فعالیت‌ها یا چیز‌های به خصوصی؛ مانند نقشه‌ها یا ارتفاع می‌شوند.

این علایق ممکن است به شکل وسواس گونه به نظر برسد.

ولی فقط این علایق نمی‌تواند ابتلا به اوتیسم را نشان دهد.

اگر آن‌ها واقعا اوتیسم داشته باشند، علائم دیگر مربوطه؛ مانند مشکل در تعامل‌های اجتماعی را نیز خواهند داشت.

خواندن سریع و هوش بالا:

کودکانی که می‌توانند در سنین پایین شروع به خواندن کنند یا دارای سایر نشانه‌های مربوط به هوش بالا هستند، بعضی از مواقع با اختلال اوتیسم شناسایی می‌شوند.

این قضیه برای کودکانی که دارای هایپرلکسیا هستند هم صادق است.

این زمانی است که کودک می‌تواند خیلی سریع بخواند یا سایر علائم هوش بالا را نشان دهد ولی همزمان دارای مشکلاتی در برقراری ارتباط با سایر افراد است.

هرچند که کودک با هیپرلکسیا هم می‌تواند اوتیسم داشته باشد، ولی اینگونه نیست که همیشه ارتباط مستقیمی بین آن‌ها وجود داشته باشد.

حواس یا مشکلات پردازش حواس:

بعضی از کودکان نسبت به نور، صدا یا تماس بسیار حساس هستند.

کار‌های مانند بغل کردن یا شنیدن صدا‌های بسیار بلند می‌تواند آن‌ها را ناراحت کند یا منجر شود که از برقراری ارتباط با دیگران خودداری کنند.

کودک با اختلال اوتیسم هم می‌تواند این علائم را داشته باشد؛ اما همزمان دارای سایر علائم مانند تاخیر در تکلم نیز می‌باشد.

اختلالات روانی:

این اختلالات می‌تواند باعث مشکلات و وسواس‌های رفتاری، تکلمی و ارتباطی و سایر مسائلی که مشابه اوتیسم هستند؛ شود.

ولی در واقع مربوط به اختلال دیگری می‌باشند، شود. مثال‌ها شامل موارد زیر است:

اختلال شخصیتی دوری گزین (Avoidant personality disorder)

اختلال وسواس فکری عملی (OCD)

اختلال دلبستگی واکنش

اختلال ارتباط اجتماعی ( پرگماتیک )

اسکیزوفرنی، که به ندرت در کودکان اتفاق می‌افتد.

مسمومیت با سرب:

سرب فلزی است که توانایی تخریب مغز را دارد.

اگر کودکی با خوردن چیپس‌های رنگ شده یا با نوشیدن آب حاوی ذرات سرب دچار مسمومیت سربی شود، ممکن است دچار تاخیر در رشد و مشکلاتی در یادگیری شود.

این مشکلات، ممکن است اختلال اوتیسم به نظر آید.

بعضی از محققان معتقدند که این مسمومیت ممکن است به اوتیسم منجر شود؛ ولی این ارتباط هنوز کاملا روشن نیست. کودکانی که مسیر درمانی برای مسمومیت با سرب را طی می‌کنند، ممکن است شاهد بهبودی‌شان باشند؛ بنابراین تشخیص درست بسیار مهم است.

اختلالات ژنتیکی:

درحالی که بعضی از این اختلالات مانند سندروم داون و یا توبروس اسکروزیس در ارتباط با اوتیسم هستند، سایر اختلالات ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شوند.. مطالعه جدید نشان می‌دهد که نزدیک به ۵۰ درصد از کودکان با اختلال ژنتیکی به نام سندروم حذف ۲۲q11.2 (سندروم دی جرج)، به اشتباه با اختلال اوتیسم شناسایی شده اند.

چون بسیاری از علائم این سندروم، مانند تاخیر در تکامل گفتاری، می‌تواند جزء علائم اوتیسم نیز باشد.

عمر کودکان اوتیسم

آزادنیا با بیان اینکه عمر بیماران مبتلا به اوتیسم بستگی به شدت بیماری‌شان دارد اما معمولا عمر آنها ۸۵ درصد عمر طبیعی آن جامعه است، خاطرنشان کرد: دلسوزی و توجه بیش از حد به این دسته از بیماران هیچ تأثیری در روند بهبودی آنها ندارد بنابراین بهتر است برای کسب مهارت‌های اجتماعی این بیماران تلاش کرده و به انجمن حمایت از بیماران اوتیسم مراجعه شود.

عمر کودکان اوتیسم